sevgilim, seni çok özledim.
Daha dün yarıldık 'bitti' ama ben hala özlüyorum seni.
Yatağıma uzandım dönüp duruyordum, bu saat oldu hala uyuyamadım. Her gece sarılıp uyuduğum lahana bebeği aldım yine kollarıma, ' neden ayrıldık', 'niye böyle oldu' diye düşünürken, sarıldığım bebek aklıma geldi. Bu bebeği sen almıştın bana. Benim küçükken hiç lahana bebeğim olmamıştı. Bu yaşımda sen hediye ettin çok sevinmiştim ilk aldığımda ama bugün enaz senin kadar üzdü beni. Ama yinede sarıldım bebeğe, düşündüm. Her gün her gece gözümün önünde bu bebek, seni hatırlatıyor bana.
Senin evini düşündüm, ordaki terliklerimi pijamalarımı, misafir diş fırçasını yani benim diş fırçamı. Gözünün önündemi onlar, bakabiliyormusun. Yoksa ayağının tersiyle itiyormusun terliklerimi, bidaha yemek yapabilecekmisin o mutfakta.
Hala sana inanmıyorum, yada inanamıyorum. insanlar severek ayrılmamalı,. Seni çok seviyorum deyip 'bittiğinin farkındasın' dememeli. iki yüzlülük gibi geliyor bana bu. Ben senin karşında bişey söyleyemedim. Ama 20 gün boyunca aramanı bekledim, bu sürede de 3kez aradım. Ama sen hiç aramadın, bide karşıma geçip 'sen çok özelsin, seni çok seviyorum' diyebiliyorsun.
Hala ne diyeceğimi bilemiyorum, aslında söylemek istediğim okadar çok şey varki ama söylesem neyi değiştirecek ki, zorla kendimi sevdiremem ya....
Bir tane 'kiraz' adında lahana bebek, koca bebeği ağlatmaya yetti....
Odandaki bana ait eşyaları görünce ne hissediyorsun çok merak ediyorum, benim gibi dağılıyormusun sende?
Terliklerimi atma olurmu? Birde misafir diş fırçasını benden başka kimse kullanmasın...
Bu yazıyı okuyamayacaksın, sözlükteki binlerce entry arasında kaybolup gidecek, sende gittin zaten.... terliklerimle gelsem sana sonunda aşkı bulmuş gibi
