hep konseri verenlerin değil konseri izleyenlerinde başlarına gelen olaylardir. sene geçen sene. Kocaeli de şebnem ferah konseri. Il dışından arkadaş gelecek fakat ben çalıştığım için biraz geç gideceğim. Geç dediğim de konserden önce ama konser şebnem ferahin olunca geç oluyor. Neyse geçelim detayları. Nerde kalmıştık. Açtım düğmeleri pat pat pat... Amannn hatlar karıştı. Konser alanına gitmemle birlikte o kalabalığı görüp burukluk yaşamam bir oldu. Çünkü arkadaşım en önde, benim onun yanına gitmem lazım ama nasıl. Önceleri savunma zayıftır diye sağ kanattan bindireyim dedim lakin bir iki "gerizekalı" ve "aptal" sözcüğü duyunca geri dönmek zorunda kaldım. Hakemden mola alıp strateji yaptım bi on dakika ve yaptığım planı uygulamaya başladım. Öncelikli olarak telefonumun mesaj kısmına "kameranin olduğu yer nerde" yazdım. Ve orta kısımdan kalabalık guruha girmeye başladım. Ses çıkartan olduğu zaman konuşamadigimi ve duymadığımi beden dili ile işaret ederek telefonu gösteriyordum. Engelli bir vatandaş gibi oldum. Tabi mesajı okuyan önünde bulunanları uyararak bana yer açtırıyor ve eliyle ileriyi tarif ederek yönümu de bulduruyordu. Şimdi insanlarının iyi niyetini suistimal ettiğimi söyleyerek bana kızacaksiniz ama mecburdum sözlük. Kesin gitmem gerekiyordu oraya. Derken ulaştım da hiç zorluk çıkmadan. Hatta konser boyunca konuşmaktan korktum ve konuşmadım da. Arkadaşım bu durumu anlatana kadar benim ona kustugumu düşündü. Konserden sonra ise kahkahalarin ardı arası kesilmedi. Ama orda bana yer açan ve yok gösteren bir çocuğu okulda gördüm ve kaçtım diyebilirim. Bu konuda bugün yazacaklarım bu kadar. Gud nayt.
