orhan pamuk'un kara kitabı'nın bir yerinde şöyle bir epigraf yer alır ki çok severim:
üslupta şahsiyet taklitle başlar
bu cümle madalyonun tam da öteki yüzüne işaret ediyor. insanın kendi sesini, kendi kimliğini bulabilmesi öyle pek de kolay bir iş değildir. ve çokça hata yaparak, deneye yanıla, düşe kalka ilerleyen bir süreçtir. bu durumun elbette farkındayım.
öyleyse sorun ne?
sorun ve eleştirdiğim konu, uludağ sözlük yazarlarının ve bizzat sözlüğün kendisinin, kendi üsluplarını ararkenki yalpalamaları, savrulmaları, başka sözlükleri taklit etmeleri değil. sorun kendi sesini bulmaya dair bir çabanın olmayışı, bunun zorluklarından kaçınıp hazıra konma.
yani tam da şu: ekşi sözlükte pişer uludağ sözlüğe de düşer
