sözlük yazarlarının çocukluklarında dış görünüşleri, şemailleridir.
ben başlıyorum doğal olarak; anneciğim saçlarımı uzatırmış kız gibi, çatık kaşlıymışım haliyle sert bakışlıymışım biraz, bu yüzden komşu teyzelerimiz "saddam" derlermiş. annem her yeri geldiğinde anlatır bunu.
aylıkken ve 2-3 yaşlarındayken ki fotoğraflarım var. şükür ki onlar var. bana fotoğrafın bazen ne kadar önemli, anılara dem vuran bir araç olduğunu hatırlatıyorlar.
o resimlerden biri istanbul beyazıt meydanında, 93 yılı. o neslin evlatları bilir şipşak fotoğraf çeken amcalar dolaşırdı istanbul'da, böyle kalabalık meydanlarda. çeker teslim ederdi hemen, sonra sehpasını toplar uzaklaşırdı başka bir müşteriye.
işte o fotoğrafta pek bir fiyakalıyım dostlar: " altlı, üstlü elbisem, ters taktığım şapkam, kolumdaki annemin saati ve cırt cırt'lı beyaz spor ayakkabılarım. "
