bugün, gaziantep karkamış ta ki mülteci kampını görene haklarında olumsuz düşündüğüm ancak çaresizliklerini gördüğüm zaman acıdığım insanlar topluluğu.
islahiye kampında çıkardıkları isyandan sonra küfürler savurduğum, defolup gitsinler dediğim insanlardı bunlar. misafir oldukları, bir çok ihtiyaçlarını karşılayan, dost eli uzatan bir ülkeye nankörce davranmalarıydı böyle düşünmemin sebebi. onları hala sevdiğimi söyleyemem ancak fark ettim ki gerçekten çaresizdi bu insanlar. çaresiz olmaları karışıklık çıkarmalarını haklı göstermiyor elbette ama biraz empati yapınca üzülmedim desem yalan olur. aylarca çadırda yaşamak, umumi wc ve banyo kullanmak, yemek kuyruğunda beklemek ve belkide en önemlisi sıla hasreti çekmek.
umarım en kısa sürede ülkeleri refaha kavuşur ve dönerler.
