kurgusuna hayran olunacak bir john katzenbach romanı. sizi şaşırtmayı her an başarabiliyor ve kitabın su gibi akıp gitmesini sağlıyor. türünün en iyisi diyemem belki ama en iyi örneklerinden biri olduğu şüphesiz.
ama rahatsız edici yönleri de yok değil. bir kere en sinir olduğum konu, kitabın sonu. doktor starks, hayatını mahveden adamı bir anlamda affediyor. tabi bu beğenmeme durumu bana özgü de olabilir. çünkü kitap boyu sevgili doktorumuza yapılan öyle sinirimi bozdu ki belki de hırsımı alacak olan merlin,virgil ve rumplestiltskin'in topluca öldürülmesi olurdu. ha bu klas bir kitap sonu olur muydu? hayır. ama bu 've sonsuza kadar mutlu yaşadılar' tarzı sonlar da beni çıldırtıyor, nasıl yapalım.
bir de kitapta karakter sayısı oldukça az. bu türün devamlı takipçileri, kitap sonlarında katilin kurbanın çevresinden biri çıkma ihtimalinin yüksek olduğunu bilir. ama doktorumuzun çevresindeki insan sayısı o kadar az ki, kitabın sonunda öğrendiğimiz zimmermann ismi bütün kitap boyunca aklımdaydı zaten. ama bir yandan da doktor kendini hayattan soyutladığı için belki doğru olan da buydu. bilinmez. yoruma açık şeyler bunlar.
