annelerimizin ve babalarımızın bizim başarılarımızı görmek yerine komşu çocuklarının başarılarını görmeyi tercih etmesidir.
o çocuklar, ne okullar okumuştur, ne başarılara imza atmıştır.
biz mi? biz onlar kadar olamayız hiçbir zaman.
"seni kimseyle kıyaslamıyorum" der bir anne, oysa ki ardından, "bak üst katta oturan kıza, bir bak neler yapıyor, nereyi kazandı?" gelir bu cümlenin devamında.
sonra aşağılık kompleksli çocuklar yetişir boy boy.
kendine güveni kalmaz, tutunamaz, başaramaz.
başarsa ne olacak ki? hep bir başkası ondan daha iyidir, daha gözdedir.
sen a'da başarı yakalarsın, o b'de. ama b her zaman daha önemlidir, öyle gösterilir.
ve sonunda pes eder.
ben yapamıyorum, komşu çocukları yapsın...
