yalnız kaldığın anlardır. o ana kadar tüm arkadaşların hiç işleri yokmuş gibi her allahın günü seninledir. o andan itibaren hepsi işlerine bakmaya koyulurlar ama sen onlarla vakit geçirmeye o kadar alışmışsındır ki halledilecek işlerin olmasına, girmen gereken derslerin olmasına rağmen hep onlarla vakit geçirmek istersin ama onlar işleri olduğunu söyleyince hayatın mı onların mı yoksa senin mi ipne olduğunu anlayamassın. düşününce görürsün ki aslında ne sen nede onlar, ipne olan hayatın ta kendisidir.
