herhangi bir azınlığın herhangi bir üyesi öldüğü zaman uzun uzun yazılarla kliplerle göndermeli filmlerle artılarla eksilerle sözlüklerde boy gösterir bunların bir kısmı.
yazdıklarını okur okur hüzünlenirsin. kendinden nefret bile edebilirsin.
şehit haberleri gündemi meşgul ettiği zamansa bir suskunluk bir durgunluk gelir bunlara. "ama devlet de şöyle şöyle yaptı" "üzüntü verici olaylar tabii" "biz de istemeyiz kimse ölsün" "kendisine allah tan rahmet, yakınlarına..." gibi cümlelerden öte yorum yapmazlar.
bi yandaki ölüm sonrasında gözyaşları, tırnaklarıyla kanattıkları yanaklarının kanına karışırken öte yandaki ölüm karşısında "hımmmm... takdir i ilahi. olmasın savaş. biz böyle istemiyoruz" kelimeleri dudaklarından dökülür.
bu adamların "40 yapar"cı yumurta topuk beyaz çorap milliyetçilerinden bir farkı yok nezdimde. bir tek yeşil montları gözümü alır.
che bu adamları görseydi, en yakın ülkücü ocağına kaydolurdu.
