istanbul'da yaşamaktan mıdır yoksa istanbul'un tılsımlı sokaklarından mıdır anlaşılamayan bir özlemdir. sahi ya, istanbul'un öyle sokakları vardır ki orada binlerce yıl milyon insan gelmiş, yaşamış, aşk, özlem, hasretlerini bırakarak geçip gitmiştir; romalısından, rumuna, fransızından, italyalısına, bağdatlı, iranlı, arabına kadar ve tarihten silinmiş kim bilir kaç ırktan olanına. istanbul'un son sakinleri türkler, lazlar, ermeni, kürtler ve göçmenler olsa da bazı kaldırımlar, diğer geçip giden yolcuları anımsatır istemsiz ve idrakte tam olarak nasıl bir özlem bıraktığı anlaşılmadan. sanki o sokakları tek tek geçmek hepsine bir selam vermek ya da binlerce yıldır orada duran mezar ya da toprağın altında yaşadığı hala sanılan eski istanbul dostlarına bir şiir kitabından bir beyit okumak.
sabah uyanılan anda gözlerin önüne böyle bir istanbul semti gelebilir. çok uzağında ya da yakınında olduğunu düşünmeden bir an önce oraya gitmek ve orada vücut bulmayı istemek özlem özlem insanın içine düşebilir istanbul'da. bu duyguyu yaşayan azımsanmayacak kadar çok kişi vardır bu sokakları işini gücünü bırakıp arşınlayan. haliç, galata, boğaz, hisar demeden gezen yeni istanbullular.
istanbul, içinde yaşasan da içine şehir özlemi düşüren tek şehirdir. ölüleriyle, yaşayanlarıyla belki de en kalabalık ve en duygusal şehirdir yine.
