Nedendir bilmiyorum ama yazmak istedim. Belki de beni en rahatlatan şey yazmak. Belki de içimdeki karmaşanın bir çıkış kapısı. Başta söylediğim gibi bilmiyorum. Ama bilmemekte hoşuma gitmiyor değil. Bilseydim yazmayacağıma eminim.
Uzun bir süredir içimde bir sıkıntı, boşluktaymışım gibi. Belki de öyledir. Yada hayat yorucu, kim bilebilir? işte terazi erkeği olmanın en belirgin yanı.
Başımı alıp bilmediğim bir şehirde, bilmediğim sokaklarda tek başıma gezmek istiyorum. Sıkıntılarımı atmak, deşarj olmak. Omuzlarımdaki ağrı bu olsa gerek.
Sıkıldım artık bu şehirden, Ankaradan. Allah'a şükür arkadaşlarımdan yana hiçbir sıkıntım yok. Zaten hala ayakta kalmamın sebeplerinden birisi onlar. Ve tabi ki ailem en başta.
Bir gün yere düşecek miyim bilmiyorum. Eğer düşersem, o çocukluklarımızdaki gibi olmaz, sadece dizlerim acımaz. Paramparça olurum.
Gelecek kaygısı çok yoruyor insanı. Son günlerde bunu farkettim, hemde fazlasıyla. Eskidense ne güzeldi hayat! Böyle dertleri takma gibi bir durumum olmazdı. Demek ki yaşı gelince farkediyor insan.
Daha söyleyeceğim çok şey var, neyse, her neyse. Saat 03.06. Ben gidiyorum, selametle.
