insana "kendine bir bak, hayallerine ne kadar uzaktasın?" diye soran ve sorgulatan bir film.
filmin en önemli repliği şuydu sanırım: "küçükken ne olmak isterdin? " . gişe memurluğu monoton bir meslek olduğu için seçilmiş burada ama hayallerinin kilometrelerce uzağında o kadar çok insan var ki : bankacı, öğretmen,şarkıcı ya da her neyse.
o eski külüstür araba üzerinden çocukluğuna dönmeye çalışan bir gişe memuru. ne de olsa o zaman halen hayaller kurulabiliyordu daha çocuktu. ellerinden kayıp gitmemişti hayatı..
net bir şekilde ifade etmese de annesinin ölümü ile babasının bir alakası var. bunu babasına olan nefretinden hissettim. yanılıyor olabilirim elbette ama kenan'la babası arasında ki bu diyalogsuzluk bunu çağrıştırıyor bana.
gelelim sonuna, bir sinema filminde sonun vurucu şaşırtıcı olması gibi bir beklentim hiç olmaz. hatta en az merak ettiğim şey sondur. çünkü yönetmenler söyleyeceklerini her zaman sona bırakmazlar. filmin içerisinde anlatacağı her şeyi anlatmış ve izleyici tatmin etmiş olabilir. bu da öyle bir filmdi. üstelik cinnet sahnesi gayet doyurucuydu.
son söz: herkese hitap etmez ama bu tarz filmleri izlemekten keyif alanlar için mükemmel bir ziyafet diyebilirim.
