arefe gününde köy camisinin önünde dağıtılan dayaccıktır.
çok zaman önce başlamış bu olay. belki de köyün en eski adetidir. çocuklar bayramdan bir gün önce kimi ellerinde kutularla, kimi ise torbalarla beklerler cami önünde. köyün tek camisi ve tam köyün ortasında kalıyor. köy meydanı olarak kabul edilir cami önü. köyün küçük çocukları camiden çıkan kişilerden şeker,çikolata ya da gofret(artık ne varsa o zamanlar) isterlermiş. isteme şekli de bir rivayete göre 'dayı azcık bize de ver' olurmuş. o söylem yıllar yılı şivenin de etkisiyle ''dayaccık'' olarak değişmiş. dedim ya, çok eski bir adet olduğu için kadını, erkeği, yaşlısı, genci bilirler o cami önünün 'dayaccık' bekleyen çocuklarla dolu olduğunu. çünkü zamanında hepsi beklemişler orda... köyde oturanı, şehirde oturanı, farklı şehirde oturanı... hala bir çoğu arefe günü oraya çikolata şeker dağıtmaya gider. köyde akrabası, eşi dostu olmayanların dahi o gün sadece bunun için gittiklerini bilirim.
ramazan ayının bir çok güzel yanı vardır tabi ki. ancak küçüklükten kalma işte. bizim için en güzel yanı torbalarımızı çikolatalarla doldurduğumuz 'dayaccık' günüydü.
