çocukken yapardım ben bunu. erkenden kalkar kardeşimle salonu, oturma odasını vs toplardık. yerlerini bilmediğimiz şeyleri rastgele tıpıştırırdık bir yerlere. hiç olmadı saklardık koltuk arkalarına.
bir gazoz parası kadar harçlık aldığım zamanlardı.
hatta bir seferinde babama sormuştum baba allah rızası için değil annemi mutlu etmek için odamı toplasam olur mu diye.
anne babamın öleceğini düşünmenin bana yoğuın ızdırap verdiği yıllardı o zamanlar. insanlar ölmez yalanına inanmıştım bir kez. sadece bir kez. daha fazla ağlamamam için bir yalandı bu. sadece bir kez...
