önceden kalabalık bir aileydik. toplanırdık köyde muhabbetlerin, oyunların eğlencelerin tadı bir başkaydı.. hani '' annem babam çocuklar beni çok severmiş'' diye bir şarkı var ya, aynen öyle bir his telkin ederdi insana..
şimdi ise insanlar iş güç evlilikler derken herkes biryerlere dağıldı, büyüklerimizin bazıları ise ebediyete intikal ettiler. hâlâ gittik mi köye falan, sanki köşeden çıkıp geleceklermiş gibi gelirler.. fakat mezar ziyareti yapıldığında bu durumun hayal olduğu hiçbir zaman gerçekleşmeyeceği anlaşılır..tekrar dumura uğratır.. o insanlar artık yoktur, fotoğraflarda aklınızda ki hayallerde yaşıyorlardır artık.. anımsadıkça ise onları çok özlersiniz.. zaman acımasızdır malesef onları alıp götürmüştür.
zaman sadece onları alıp götürmemiştir, bazı kuzenler ve akrabaların tavırlarınıda, hareketlerinide değiştirmiştir. belli bir yaştan sonra kafanız almamaya başlamıştır onları, zamanla yapmış olduğu iş, okumuş olduğu okul ile götü kalkmış birisi olmuşturlar. çocukluğunuzda ki o arkadaşınız olan kuzen değildir artık..akrabalık duygunuz kalmamıştır onlar hakkında.. işte ben gibi kopan bu bağlar sonrası, artık kimseyi ziyaret etmekte, ziyaret edilmekte istemezsiniz.. zamanla yalnızlaşmaya başlayarak bayramın bize ne ifade ettiğini kendi kendinize sorgularsınız..
