yıllarca kahrımızı çeken,bizi hiç yarı yolda bırakmayan birlikte acı tatlı bir sürü anımız olan güzel arabamız şimdi otopark ta yatıyor. ve ben babamın sat baskılarını sürekli geçiştiriyorum. o, makinelerle duygusal bağ kurmayı hastalıklı buluyor ama bu kadar yaşanmışlıklarımız olan bir şeyi ben bir metal yığını bir makine olarak nasıl görürüm?.o şimdi mağrur ama gururlu bir şekilde otopark ta bekliyor ama heybetini hala kaybetmemiş, ara sıra aküsü bitmesin diye çalıştırıyorum ve sesini dinlerken türlü hayallere dalıyorum.biliyorum yollarımız önünde sonunda ayrılacak ama kim bilir belki bir gün bir yerde yine karşılaşırız.
