dinler dinlemez gözlerim doldu. kapatıp gözlerimi, eskiye, tam 25 yıl önceye gittim.
erkenden kalkıp bayram namazına giderdik babamla. sonra eve koştura koştura gelip büyüklerimizle bayramlaşıp verecekleri harçlıklarla almak için para biriktirdiğimiz oyuncakları alıp alamayacağımızın hesabını yapardık kardeşimle.
kahvaltı sofrasında kakara kikiri yapardık, gülüşürdük, oynaşırdık kardeşlerimle. annem gözlerimizin içine içine bakıp "babanız kızacak" imasıyla çatsada kaşlarını, o gün, o sofrada kızmazdı babam. bayramdır, oynasınlar derdi.
o zamanki adıyla arafalık toplamak için erkenden komşuların kapılarına dikilirdik. en yakın komşularımız fındık fıstık yanında çikolata da verirdi. hayatımda yediğim çikolataların en güzelini o zamanlar yemiştim.
şimdi memleketimden çook uzakta, yalnızım. annemi aradım uyanır uyanmaz. "yavruum bayramın mübarek olsun" diye açtı telefonu. boğazım düğümlendi, yutkundum, zar zor konuşabildim. ana yüreği işte "yaptın mı kahvaltı, aç kalma yavrum" dediğinde koptum işte.. "kapı çaldı, anne ararım ben yine" diyerek kapatabildim telefonu..
herkesin, özellikle yurdundan, ailesinden uzakta bayram geçiren kardeşlerimin bayramını tebrik ediyorum.. saygılar.
