çocukken çok yapardık. bizim burda bi tane çocuk parkı var. bayramın tüm sabahlarını o parkta torpil patlatarak geçirirdik. önce bir gazoz şişesi bulurduk (cam) sonra gider parkın tam ortasını şişenin uzunluğu kadar kazardık. kazdıktan sonra şişeyi o çukura koyup yanlarını ağzına kadar kumla doldururduk. yani demek istediğim şey, şişenin sadece ağzı açıkta, geri kalan alt tarafları kumun içinde. bunu yaptıktan sonra torpili içine koyup topuklarımız götümüze vura vura ağaçların arkasına saklanırdık. zaten genelde ağaçlara yetişmemizden 6-7 saniye sonra torpil patlardı. o yüzden koşarken büyük bir heyecan ve korku vardı içimizde. yani en azından benim içimde. neyse işte, ağaçların arkasından patlamayı izlemek çok ama çok zevkliydi. havaya havai fişek gibi camlar saçılırdı. patlamadan çıkan ses de öyle az buz değildi yani. dikkat ederseniz sabahları yapıyorduk dedim. çünkü sabahları parkta kimse olmazdı. çocuktuk ama vicdansız ve beyinsiz değildik. kimseye zarar gelsin istemezdik elbette.
torpil patlatmayalı uzun yıllar oldu. bu sabah o günler tekrar aklıma geldi. eşşek kadar adam olduk ama o anları bana ve arkadaşlarıma bi daha yaşatacağım. bugün öğle saatlerinde milleti toplayıp boş bir arsada eski günlerdeki gibi tekrar patlatacağız.
