kimse de çıkıp diyemez ki bugünkü aşklar 30 yıl, 40 yıl, 50 yıl önceki aşklardan daha iyi, daha yoğun, daha romantik. tam tersine herkes bir bozulmadan şikayetçi. herkes o masum ve değerli aşkların özlemi içinde. peki değişen ne? sadece gelişen teknojiyle, mektubun yerini cep telefonunun, internetin almasıyla açıklanabilecek bir şey değil bu. tüm bunların toplamının getirdiği bir şey var. o da tüketim kültürü. ne kadar tüketirsen ve ne kadar hızlıysan o kadar iyisin anlayışı.
bir şeyi elde etmek ne kadar zorsa tatmini de o kadar büyük olur. elbette mevzubahis aşk olunca da geçerli olan insan doğasına uygun bir kural. aşk demek insanın b,c,d,e planının olmaması demek. oysa buna alıştırılmış. devamlı ikinci bir planın olacak ki ezik izlenimi vermeyesin.
aslında aşkın yolu hiç de ihtiyaçcı feministlerin bahsettiği gibi cinsel özgürlükten falan geçmiyor. tam tersine bu aşkı giderek ucuzlatıyor, sıradanlaştırıyor. bunun sadece erkekleri kötü yanlarıyla taklit etmek, onlarla her alanda olduğu gibi çapkınlıkta da yarışmaktan başka bir şey olmadığı ve bunun da dönüp dolaşıp her iki cinsi de vurduğu gelinen noktada yadsınamaz bir gerçek. erkek ve kadın eşittir. elbette birine yasaksa diğerine de yasaktır. aşk iki kişiliktir, üçüncüyü kaldırmaz.
sadece erkeklerin yasakları delmeye karşı daha meyilli oluşu ya da toplumun daha töleranslı davranmasının karşılığı onlara onların silahlarıyla karşılık vermeyi haklı çıkarmaz. zaten kadın kadınlığını kaybettikten sonra kazansa ne olur, kazanmasa ne olur.
