4 yaşındaydım o zaman. ne olduğunu anlayamadığım bi karışıklık oldu. gecenin körüydü. tek hatırladığım şey annemin beni battaniyeye sarıp kendimizi koşarcasına dışarı attığımızdı. bide ağlamalar çığlıklar eşliğinde annemin kollarında uyuduğumu hatırlıyorum o geceye dair.
sonrası malum. mahallemizin her yerinde çadırlar kurulmuştu. başka insanlar araçlarıyla gelip bize erzak ve kıyafet verirlerdi.
şu an düşünüyorum da o günden bu güne ne değişti diye. hiç bişey değişmemiş be sözlük.
bugün yine böyle bi deprem olsa aynı şeyleri tekrar yaşayacağız ya en çok ta bunu bilmek koyuyo.
