(bu kaçıncı saldırış? her yerde varsınız, bitecek gibi de durmuyorsunuz!)
türk insanının, bu topraklarda yaşayan insanların edebiyata, hayata ilişkin ufkunu açmış; hayatında hiç ama hiç kimseyi kırmamış, hani belki kırmışsa da bunu hep üzüntüyle anmış ve dürüstâne bir şekilde yazmış, söylemiş adam... cehenneme gider, cennete gider; orası allah'a kalmış fakat ben allah olsaydım, tek bir şiiri yeterdi, o'nu cennetime almam için:
havsalam almıyordu bu hazin hali önce.
ah, ey zavallı cami, seni böyle görünce,
dertli bir çocuk gibi imanıma bağlandım;
allahımın ismini daha çok candan andım.
ne kadar yabancısın böyle sokaklarda sen!
böyle sokaklarda ki, anası can verirken,
ışıklı kahvelerde kendi öz evladı var...
böyle sokaklarda ki, çamurlu kaldırımlar,
en kirlenmiş bayrağın taşıyor gölgesini,
üstünde orospular yükseltiyor sesini.
burda bütün gözleri bir siyah el bağlıyor,
yalnız senin göğsünde büyük ruhun ağlıyor.
kendi elemim gibi anlıyorum ben bunu,
anlıyorum bu yerde azap çeken ruhunu;
bu imansız muhitte öyle yalnızsın ki sen,
bir teselli bulurdun ruhumu görebilsen!
ey bu caminin ruhu: bize mucize göster!
mukaddes huzurunda el bağlamayan bu yer,
bir gün harap olmazsa türkün kılıç kınıyla,
baştan başa tutuşsun göklerin yangınıyla!
-n. h. ran-
(bilerek ya da bilmeyerek, o kadar aşk acısı çektirdiği kadın var hayatından geçen, nazım'ın; biri dahi laf etmemiştir arkasından. bunu da hatırla!)
