Zaman zaman herkesin, farklı şekillerde de olsa, bu türden anlamsızlık krizleri yaşayabileceğine inanıyorum. Sebebi anlaşılamayan can sıkıntısı, isteksizlik, amaçsızlık, kendini bomboş hissetme, hiçbir şeyden keyif alamama gibi ruh hallerini dönem dönem herkes yaşayabilir. Bu dönemlerin gelip geçici olduğunu bilmek, kendimize çektirdiğimiz işkencenin kalıcı olmadığını, bir süre sonra kendiliğinden geçeceğini bilmek rahatlatıcıdır; ama Tolstoy için bu sorun, gelip geçici bir bunalım olmaktan çok daha fazlasıydı. Hayatının en olgun döneminde, intiharı bile göze alabilecek kadar yoğun bir bunalım geçirdiğini ve onu hayatta tutan tek şeyin; hayattan vazgeçmemek için akla gelebilecek bütün hal çarelerini deneme çabası olduğunu söylüyor. itiraflarım adlı kitabında bu ruhsal çöküntüyü ve bu yoğun depresyon mekanizmasının kendisinde nasıl işlediğini tarif etmiştir.
