bir gün telefon çalar, bakarsınız en yakın arkadaşınız arıyor. oley işten güçten fırsat bulduk, buluşuyoruz bu akşam diye sevinerek açarsınız telefonu. o da çok mutludur belli, akşam buluşalım kutlama var der çünkü 1 aydır beklediği vizesi çıkmıştır ve amerika'ya gidiyordur. hemen kapatırsınız ki telefonu ağladınızı anlamasın. bir de dostluk bencillik değil derler, nasıl değil bal gibi bencillik işte. sevinemiyor bile insan en iyi arkadaşım masterını iyi bi okulda yapacak diye tam aksine üzülüyor. yıllardır her an beraber olduğunuz insan gidiyor ve biliyorsunuz ki yıllarca dönmeyecek.. neresine sevinir insan bunun. üzüldüğünüzü bile söyleyemezsiniz bari o içi buruk gitmesin diye. en iyisi akşama kadar doya doya ağlamak, sonrada şişmiş gözlerinize çare bulup bir de yüzünüze kocaman bir sahte mutluluk yapıştırıp kutlamaya gitmektir.
