Sırtına yükler alıp yola koyulan ve yürürken ilerledikçe yükü ağırlaşan adam, yorulacaktır elbet bir noktada. O yorgunluk anının fiziki etkisiyle, yükünü şöylece bir kenara, mesala bir kaldırım dibine, bir banka, bir kaya üstüne bırakıverir usulca. işte o an, o bırakma anı, benim burada birazdan anlatacağım an, o an (the moment) işte!
Nedir bu adamın ihtiyaç duyduğu?
Adam yeni bir başlangıca ihtiyaç duyar. Taze ve gücünü toplamış olmak ister yeniden sırtına yük alacağı zaman. işte bu en temel insan davranışıdır. Her insan, yorulduğunda yeni başlangıçlara ihtiyaç duyar; sen de duymadın mı?
Yeni başlangıç teması felsefeye bile konu olabilir. Çok özel, ince ayrıntılar barındıran ve hassas bir konudur. Her insan ihtiyaç duyar yeni başlangıçlara, ama her insan başaramaz yeni başlangıçları. Ben başaramam mesela.
Ruhunun yolu zamandır. Zaman geçtikçe ağırlaşır yükü. Bir zaman sonra ruhun kaldıramaz o yükü ve indirecek bir kaldırım bulamayabilirsin. O zaman şuursuzlaşıyorsun işte, ruhun şuurunu kaybediyor. Sonrası, hayatta ne istediğini bilememeye dönüşüyor. Şuursuzken nasıl şuur kazanabilecek ki isteklerin? Sağa sola çarpıp, yolundan çıkmalar ile devam eden yolculuk, kaybedilmişlerin belirgin hatıralar olarak halüsünasyon ve dejavu kıvamında sürekli gözüne gözükmesi, iyice ağırlaşır yükün, yalpalamaya ve şuursuzlaşmaya katlayarak devam edersin ve bu bir kısır döngüye dönüşür. Sonrasında ya kaçıp gitmek istersin ya ölmek; ama ikisini de yapamazsın, yaptırmazlar. Orada, o noktada seni hayata bağlayabilen ne kadar çok şeyin varsa, o kadar şanslısın demektir. Çünkü seni hayata bağlayan hatıralarının, aşklarının, dostlarının, ailenin ve eşyalarının dışında hiçbir şeyin yoktur. Cebindeki para senin için hiçbir şey ifade etmez. Giydiğin ünlü marka kıyafetler, lüks arabalar, güzel kadınlar, makam, şöhret... Hiçbiri hiçbirşey ifade etmez! Sadece seni hayata bağlayanlar miras kalır sana.
O bahsedilen ana (the moment) ulaşabilmenin yolu nedir peki? Ben vazgeçebilme gücü diyorum. Birşeye, mesela hayatına yeniden başlamak istiyorsan, sahip olduğun ve etine yapışmış, ruhuna kenetlenmiş, hem alışkanlık olmuş hem hayatının şeklini bir kabın şeklini alan su gibi almış herşeyden vazgeçebilir misin? Herşeye baştan başlamak, en başından yorar seni, çünkü yine yükler yükleyeceğini bilirsin omzuna ve üşendirir bu duygu seni. Omuzundaki yükü indirip, dinlenip, yeniden sırtına yük almak; eski yükünü yerine zamanındagötürmekten vazgeçmektir!
Kalbin vazgeçmek ister herşeyden. Ama o fitne akıl vesveselendirir ruhunu, gel vazgeç vazgeçmekten der, kandırır seni. Vazgeçemezsin kurduğun çarpık yapılarından. Her depremde yıkılmayı göze alırsın, her selde su basar, her rüzgarda sallanırsın, gözlerinden kanlı yaşlar akar; sen korkağın tekisin, her sabah saat 8 de yine alarmın çalar...
