longestday'ın ölümünün 4. yıldönümünde minik sevimli kuşuna yazdıgı yazıdır.
çok küçüktün evimize geldiğinde, babam getirmişti seni. şırnak'tan, üzerinde kamuflajlı elbiseleriyle getirmişti.
gelmeden 1 hafta önce söylemişti babam, bir kuş var eşi çay bardağına düştü öldü demişti. cok sevinmiştim, hiç hayvanım olmamıştı daha doğrusu hiçbir dostum olmamıştı. tüylerinin sapsarı oldugunu söylediğinde aklıma gelen isim limon'du.
1 aylıktı geldiğinde. ufacıktı, hırçındı elime aldıgımda parmaklarımım kanatana kadar ısırıyordu. dakikalarca kafesinin dibinden onu izliyordum, bulunduğu sopasında sağa sola gidiyor, gözlerini benden hiç ayırmıyordu. fazla hırçındı, kafesine taktıgım oyuncakları koparıyor atıyordu. özgür olmak istiyordu, kafasına jöle sürdüğümde sanki 'ne yapıyon la' der gibi bakıyordu bana, aptal aptal güldükçe ben saçma sapan ötüyordu. ama cok sevimliydi benim limonum.
tam 7 yılımız birlikte geçti, uyandıgımda ilk gördüğüm gözler onundu, ağlarken ona bakıyordum, gülerken yanına gelip gıdığını seviyordum. bazen beni ısırıyor, bazen öpüyordu. kültablasında suyun içinde dünyanın en sevimli şeyiydi. ergenliğe girdikçe koptum ondan, artık onunla cok zaman geçirmiyor; onu kafesinden cok cıkarmıyordum. bir keresinde cıkardıgımda ucamamış düşmüştü. gece ona yaptıgım acımasızlıgı düşünerek sabaha kadar ağlamıştım. ben ona nasıl kıyardım? o benim cocukluk hevesimi geçirmek için gelmemişti bu eve o benim dostumdu. simsiyah gözleri, sapsarı tüyleri tüm kızlardan güzeldi, o benim kızımdı.
bi ağustos sabahında babamın 'ölmüş' kelimesini duydugumda yatagımda uyanmış tavana bakıyordum. beynimde yankılandı 'ölmüş' koşup gittiğimde yerde yatıyordu, masumdu ve güzeldi yine benim küçük kuşum. ilk defa gözümden bir yaş akıyordu, bir canlı için. onu gömdüğüm ağacın dibine her geçerken baktıgımda neşeli ötüşü, sabahları gözgöze geldiğimizde 'aşkım' diyişi kulağımda yankılanıyor. belki bi insan değilsin cennette değilsin, ama beni duyuyorsan, ben seni seviyorum benim güzel kuşum.
