her şeyi bir külfet olarak görmeye başlamaktır. birisiyle konuşmak, bir şeyler yapmak, sevmek, uğraşmak, nefes almak... hepsi birer vazifeden ibarettir. hiçbir şeye istek kalmamıştır. her amaç ve hedef anlamsızlığa bürünmüş, yaşayıp da ne göreceğim daha diye düşünmektir.
dünyanın özünde sıkıntı dolu olduğunun farkında olmaktır. sevgi pıtırcığı şiirlerdeki "ah ne güzel bir ağaç ve çiçek aynı yarin bakışları gibi" tarzı zırvalıklardan çok uzakta olmaktır. her şeyden tiksinmek, nefrete dahi layık görmemektir.
öylece durursun.
