ciddi anlamda yaralayıcı parçaların sahibi kişi. jason molina gitarı ile konuşuyor, anlatıyor da anlatıyor. kimi zaman gitarı konuşuyor, kendisi dinliyor.
arka taraflarda, siz tarafından tahribata uğramış bir beyin ile dinlenilmeye devam ediliyor.
mekân sigara dumanından görüş açısının düştüğü bir bar sûretine bürünüyor. ve siz bar koltuğunda, dirsekleriniz bara dayalı bir biçimde yere bakarak parçayı dinliyorsunuz. dinlemek ne kelime, hissediyorsunuz aslında.
herkes susmuş. akustik sayılabilecek müziğin hafifliğindeki ince ve rahatlatıcı ses dahilinde, yanınızdaki insanların sigaralarından bir nefes çektiklerindeki, tütünün çıtır çıtır yanan sesini de işitiyorsunuz.
arada jason, yüzünü gizleyen şapkasının altından hafifçe dinleyicilerini süzüyor. insanların gözleri kapalı. kimisinin açık ama bakar kör misali bir yere dalmış, orada değiller. arjantin bardakların içerisinde kaybolmuş zihinler.
parça bitiyor ve jason parçaya başlamadan önce yaktığı sigarasından ilk ve son nefesini alıyor. alkış yok, ses yok.
bir iki kafa kalkıyor sadece, "naaptın sen?" der gibi bakıyorlar. diğerleri ise bar kapanırken kendilerine geliyor zaten.
jason ise yaşanmışlıklarına yaşanmışlık eklemek adına terk-i diyar etmiş bir biçimde, bir sonraki ayine kadar ortadan yok oluyor. siz ise eller cepte ve kafa hala yerde, gecenin metalimsi soğukluğunda, cırcır böceklerinin ve köpek havlamalarının arasından evinize yürüyorsunuz.
