gerçekten aşık olduğun insanla birlikte olamazsın, olursan da artık ona aşık olamazsın. annenizle de bunu bile bile evlendim. ardından haliyle o benden çok sıkıldı ben de hem ondan hem kendimden sıkıldım. bu saatten sonra da kimsenin peşinden koşup tekrar kendimi aşık etmeye, sevdirmeye ne yeteneğim ne gücüm vardı. bir şekilde bu evliliği, bu kutsal olduğuna kendimizi inandırmaya çalıştığımız evliliği sürdürmemiz lazımdı. çünkü insan yalanlarla yaşayan, avunan, avunamazsa kafayı yiyen bir varlıktır.
neyse... sonra dedik ki çocuklarımız olsun bari. onları severiz, giydiririz, büyütürüz, şu hiçbir halta yaramadığımız dünyada belki kendimizi daha önemli hisseder de bir şekilde oyalanırız. belki yapamadıklarımızı, olamadıklarımızı çocuklarımız yapar, olur da biz yapmışız gibi övünürüz diye düşündük birbirimizden gizli gizli.
doğduğunuzda bir halt başarmış gibi "aman tanrım baba oldum! allahım inanamıyorum anne oldum!" dedik annenizle birlikte. sizi bu sikten dünyaya (çok affedersiniz çocuklar ama büyüyünce siz de küfür edeceksiniz boşuna aa ne dedi demeyin sikerim belanızı) evet sizi bu sikten dünyaya getirdik. size amaçlar ve değerler yükledik. yok efendim gökte bir yaratık varmış da o bizi kolluyormuş yok efendim şöyle yaparsan ayıpmış yok yemek böyle yenirmiş yok doğru insan böyle olunurmuş yok vatan için canını verecekmişsin... siz de doğal olarak kabul ettiniz her şeyi saf saf. neyse işte uzatmanın alemi yok. biz erdik sandık muradımıza siz de çıkın çıkabilirseniz bokun içinden.
