o zaman saclarin yoktu keldin. yasadiklarinin sana cok agir geldigini dusunuyordun cunku daha onceden yasitlarinin hic kanser oldugunu gormemistin ilk sendin sanki. olume bu kadar yakin olan sadece sensin saniyordun. hayatta en mutlu oldugun mekandan okulundan ayri kalmistin, hayallerini cope atmistin. artik her sey bitmisti senin icin ugruna goze aldigin her sey kayip gitmisti ellerinden her seyi goze alsan ne olacakti sanki neyi verebilecektin zaten olmayan sagligini mi? komik degil mi? ama simdi iyisin aldigin nefesin tadini cikariyorsun sanki bir daha alamayacak gibi. ve yardim edecegin insanlari hayal ediyorsun butun umitlerini yeniden toplayarak. seni o zamanda seviyordum sevgili ben simdi de seviyorum. asla o gunlere donmemek dilegiyle...
edit: bu yazıyı eksileyen yazar sen hiç kanser oldun mu? herhalde çok yaşadın böyle bir şeyi de duygular yalan geldi?! ama emin ol gerçek hem de hiç olmadığı kadar! her şeyi anlıyorum fikirleri, yorumları,esprileri eksilenmesini anlıyorum da yazarken beni deli gibi ağlatan böyle bir şeyi nasıl bu kadar basite indirgiyorsunuz?!
