insanoğlunun müstesnası karşısındakinin yerine kendini koyabilen, öteki olmayı başaranmış. Bunu beceremeyenler ziyan zebil olur, bir hiç uğruna göçerlermiş. Ve bir âlimin sessizliğinden bile kendine pay çıkaran, ders alan, onu anlamlandıran bu yarışta kazananmış.
Bugüne kadar sadece okuduğumuz için, anladığımız için, anlaşabildiğimiz için, hoşgörüye sahip olduğumuz için, adaletli bir topluluk olduğumuz için dünyaya söz geçirmiş bir milletin evladı olarak büyük dehâlar yetiştirdik. Ayıpları gece gibi koynumuza sakladığımız için, yanlışları hakaretle değil sevgiyle kapattığımız için, güzellikle üstüne ilmek ilmek dokuduğumuz aşkımızdan dolayı hep başarılı olduk. Ve sen göremiyorsun diye bu alem yok değil ya!
Sözün, hakkaniyetin bittiği yerde ahlaksızlık başlar, mürekkebin kuruduğu yerde kan akar. Ve iyiyi doğruyu ancak adem olan anlar...
Sözümüz kalemini cehennemin dahi kabul etmeyeceği şekilde kullanan, güllerin arasında sadece dikenlere gözünü dikene! Sözümüz, ruhunu şeytana teslim edene, mızrağını sebepsiz kaldıran cahil nefere! Sözümüz, yazmadan önce okuması gerektiğini bilmeyene, konuşmadan önce dinlemesini bilmeyi öğrenemeyene! Sözümüz, yargısız infaza gidene, iğnesi ile etrafa mikrop bulaştıran sivrisineklere!
Aynanın saflığını yüzüne söylersen, ayna buğulanır, seni sana göstermez ama doğan gereği ona tükürürsen ey kan emici, parça parça şekilsiz, simasız, ruhsuz olan kendini görürsün! Hadi tut ki o hakaret ettiğin bir diken olsun, hem de kötü bir diken. Ama dikkat et nihayetinde güllerle bir arada. Sen neyin içindesin, hangi çamura battın, neyi yiyip neyi içtiği hiç düşünmüyor musun? Kendi çamurunla neden beyazları kirletmeye uğraşıyorsun ve madem gücün yetmiyor iyiliğe o zaman kötülük yapma, yapma da veli kullardan bir şeyler kapmaya çalış, kapmaya çalış ki senin de cennette bir köşkün, bir yalın olsun!
Yanıp yol alması gerekenler için, insan içine karışamayanlar için, her hali ile uyumsuz ve kendisi ile çelişki içinde olanlar için, şimdi yeni şeyler söylemek lazım...
