Ay kaybomuş...
Ayı bulamıyorum.Yarım yamalak yalnızlığımda her gece yanımda bana destek olan,benim dertlerimi,saçmalıklarımı dinleyen ay şimdi yok...
Yalnızlık istiyorum..kendi seçtiğimi ama.Başkalarının bana uygun gördğünü değil.Kendi haytımı istiyorum.Başkalarının içine girdiği en doğru kararları benden daha doğru aldığı bir hayatı değil.Kendimle kalmak istiyorum,kendi hatalarımı yapmak,ve kendi bedenimde tak ben yaşamak istiyorum.
Nasıl birşey ki bu insanın içindeki BEN e başka benler sığdırılmaya çalışılıyor.tek başıma yetmezmişim gibi nasıl BEN olacağıma benden başka herkes karar veriyor.Sonra ne mi oluyor.Ay gibi ,yalmızlık da uçuup gidiyor.Ve o sonradan gelen,sözünü dinlemek zorunda olduğun benler sıkıştırıyor seni.Ta ki seni kaçırtana kadar.Ama ne mümkün...
Bu sırada yağmur yağıyor.Belki de ay gönderi bu yağmuru.Ve şöyle diyor:Seni duydum...
Sonbaharın ilk yağmurunu kaçırmamak için onu kucaklamaya dışarı çıkıyorum.koskoca metropolde,binaların biririne sarmaş dolaş kitlenmiş halde yaşadığı metropolde toprak kokusu duyuyorum .Bir an gözlerimi kapatıyorum ve çok uzaklara gidiyorum.Geldiğim yerdeyim yine,ve sadece benle birlikteyim.
içimdekileri Kaf dağının yanına koyuyorum.Orda biriksinler diye...
Arada sırada uğruyor bakıyorum.Bugün bir de baktım ki Kaf dağı tepe olmuş yanında...Bir şekilde bunlar harcamam lazım.Mezara götürecek değilim ya!Hani kefenin kalemi de yok
Ben de bana zarar vermeden harcayayım dedim.Kalbimi ve kalemimm kullanarak,eteklerinden başlayarak yazıyorum dağımı.
Bu dağda neler mi var?
Her geçen lahza artarak bir alev topuna benzeyen isteklerim,hayallerim,arzularım...
Sessiz bir fırtınada ne kadar bağırsam da sesimi duyuramadığım,adeta sağır rou yapan sahici!dostlarım...
Ve söylemek istediim ama söyleyemediğim birbirinden saklanan kelimelerim...
Umarım birgün kendiliğinden usul usul erir bu dağ.Bir volkan gibi patlamadan,sessizce...
10.08.06
