Ölmek istiyorum. istiyordum, ama şimdi düşündüm de, daha 15 yaşıma yeni girdim ve tatmadığım zevkler, yaşayıp en yakın arkadaşlarıma bunun anısını anlatmadığım anılarım olacak, daha doğru dürüst anım bile yok, sevişmedim bile hiç öpüşmedim, sevgilim olmadı, hiç aşık olmadım.
Sarhoş olmadım, sonrasında pişman olacağım, daha sonrasında da gülüp geçeceğim çok az olay yaşadım. Etkisinden günlerce kurtulamadığım çok az film izledim. Neden bitti dediğim çok az kitap okudum.
Her şey bir yana hissedebileceğimiz şeyler 4-5 duygudan ibaret diye düşünürdüm hep, dünyanın en güzel kadınını görürsün ( görme duyundan alabileceğin en zevk bu kadar ), dünyanın en güzel kadınıyla yatarsın ( fiziki anlamda en hissedebileceğin bu kadar ), dünyadaki sana göre en güzel kadına aşık olursun ( hissedebileceğin en iyi duygu ). Bu kadarı bana yetmez hissedebileceklerim sadece 4-5 duyuyla mı sınırlı?
Şimdi, HAYIR. Çünkü daha saçmalamadım. Evet saçmalamadım, gerçek anlamda kimseyi aldatmadım, büyük bir yalan söyleyip ardında olacak şeylerden endişe etmedim, hiç mülakata girmedim. En önemlisi eşek şakası bile yapamadım, gıcık ve otoriter patronuna, seni terk eden sevgilinle bir süre sonra arkadaş olmana, ev arkadaşına biralarını senden habersiz eve bir kız atarak bitirdiğinde yapacağın tek şey var, eşek şakası. işte ben onu dahi yapamadım, yapana kadar ölmeye niyetim yok.
Ölümü karanlık, hareketsiz, hiçlik olarak tanımlarsak yaşamın bütün eksilerine rağmen var olan en ufak artıları bile yaşamı ölümden daha iyi kılar. Peki, eksiler ne? ilki bana göre hastalıklar ( yaşadım ), hayal kırıklığı ( sınav sonlarında bu hep oluyor ), felaket ( Türkiye de yaşıyorum yani evet çok gördüm ) işte bunlar ana eksi başları. Yaşamı sevmeye başlamamın sebebi çoğu eksiyi tatmış olmam ve artık artı istiyorum. Öpüşmek istiyorum ilk, nasıl bir duygu olabilir ki dudağımın hoşlandığım kızın dudağına değmesi. Evrenin sırrını çözmedim ben daha.
Doğal olarak ölürsem 60-70 yılım var. Bütün bu artıları tamamlamak için bu süre yeterde artar bile. Bir süre sonra her şeyi tekrar etmekten bıkacağım ( okuldan derseler yüzünden değil aynı, hep aynı oluşundan sevmiyorum ) artık yapacak yeni bir şey kalmayacak, çözülecek gizemler kalmayacak, tadılacak en iyi yemeği tatmış, yaşanılacak tüm anıları yaşamış ve anlatmış, yapılacak en iyi sevişmeyi yapmış olacağım. Şu anda âşık olmanın veya sarhoş olmanın nasıl bir şey olduğunu merak etmem gibi bir merakım olmayacak. O zaman yaşamanın, boşu boşuna yaşlanmamanın ne önemi var. Büyük bir deneyim küpünden başka bir şey olmam. Ama bununda bir artısı var arkadaşlarınla beraber yaşlanacak olman. Eğer yaşlanmayı ortadan kaldıran bir ilaç olsaydı dünyadaki tüm banknotların 10 katını bile verseler kabul etmem. Zaten ilerde yaşlanmak için genç olmuyor muyuz?
