ölüm öyle bir şey ki bu acı hayatın, her nefeste dakikalarınızı zehirleyen açmazların panzehiri sanki. bir bankta oturursun umutsuzca sonra diyorsun ki 70 yıllık ömür be, hemde mechul bir 70 yıl, abartılmış bir söylem... belki bir an sonra gireceksin oraya.
ölüm, hayatın boğucu havası içinde bir teneffüs alanı sanki. çünkü hayat gerçekten çatırdatıyor omuzlarımızı. öyle şeyler oluyor ki şaşıyorsun bazen, bazen Derdimi anlatacağım kimse de yok... Her gün itiş, kakış,kavga, bir şeyler kazanma hırsı, kaybedilenler, bir elveda demeyi bile çok görenler... gidenler, kansızlar... kanı beş para etmeyen insancıklar... Önce 'bütün kötülükler beni mi buluyor' diyorsun. Sonra alışıyorsun, alışıyorsun ama işte bu alışmayla birlikte de başka biri oluyorsun... Robot gibi oluyorsun, sanki sinirlerini alıyorlar. Ama hep de içine atıyorsun işte...atıyorsun taştığı yere kadar, sonra... bir tetikte bitiriyorsun kendi hikayeni...
ve bu kadar karmaşık hikayenin ortasında bir nokta gibisin. silik bir nokta...
