aileleri tarafından sahip çikilmamis veya çikilamamis evi olmayan çocuklardir.çocuk olmaları demek, yanlışlar doğru olarak ögretilirse onları benimseyecek yaşta olmaları demektir.ailelerinin ve toplumun kendilerini itelediği bilinciyle hareket eder ve yanlış yapmaktan başka çare bulamazlar.
belki de başka çare yoktur...
yaptıkları bütün yanlışlar onların savunma mekanizmalarıdır sanırım...topluma, bize zarar veremezsiniz biz size zarar veririz fikrini aşilayarak kendilerini savunmasız sokaklarda dokunulmaz yapmaya çalisiyor olabilirler.
aç kalan, yiyecek ekmek bulamayan, kimsenin ilgilenmediği, üsüyen, titreyen bu çocuklar topluma kazandırılmaya yönelik hiçbir örgütlenmenin olmadığının bilincindedirler.onlardan zarar görmek demek (ki her birimiz görüyoruz) onları görmezden gelmek demek olmamalıdır.bireysel olarak yapılması gereken, elde olan imkanlarla yapılabilecek kadarı muhakkak yapılmalıdır.
belki onlara doğruyla yaklaşsanızda size yalan söyleyeceklerdir, yaptığınız iyiliğe karşin size kötü davranacaklardır, iyi niyetli olduğunuza bin pişman edeceklerdir sizi.ama bilmek gerekir ki hayatın en gerçek ve en acı yüzünü yaşayan bu çocuklarin insanlara güvenmemek ve hayatı ciddiye almamak için çok geçerli nedenleri vardır.onların yaptığı her yanlış, bizim onlara yaptığımız yanlışın bize yansımasıdır.onların sokak çocugu olmasında her birimiz suçluyuz.
büyüyecek kadar yaşayabilmiş olanları da aslında hiç büyüyemez yaşayamadıkları çocukluklarinin acısı hep içlerinde olur.sokak çocugu ölene kadar sokak çocugu olarak kalır.
