ben de bunlardan biriyim. Kendimi ifade etmek istemiyorum karşimdaki zaten beni anlayamayacak diyorum onun gerizekali olduğunu düşünüp hiçbir konuda kendime muhatap almaya lüzum duymuyorum karşimdakini. Çok kendini beğenmişçe gelebilir bu tavrim ama kendini beğenmişlikten değil aslinda. Gerçekten çevremdeki herkesin gerizekali olduğunu düşünüyorum. Söz konusu alanda uzman dahi olsam o konuda fikrimi söylemek istemiyorum. Bazen konuşmak istiyorum birileriyle. Bir deneyeyim diyorum konuşmayi iyi gelir ümidiyle.
Ama yok arkadaş. Gerçekten düşündüğüm gibi yine herkesin gerizekali olduğunu düşünüyorum. Yine vazgeçiyorum konuşmaktan. Kös kös oturup insanlarin salak düşüncelerini dinlemek daha cazip geliyor.
Kendimi ifade edebildiğim tek yer sensin sözlük. Kimse beni tanimiyor diye olsa gerek bu rahatliğim da. Yaziyorum yaziyorum ve gerçekten rahatliyorum. Beni gerçekten dinleyen samimi bir arkadaşimla konuşuyormuş gibi hissediyorum. Bazi yazdiklarim kimse tarafindan okunmuyor belki de ama rahatlatiyor ya. Yazmak daha güzel geliyor konuşmaktan.
Karanlik bir odada oturmak gibi iyi gelen birşey de yok sonrasinda. Sessiz. Kimseyi dinlemeden saatlerce. Kendisini özlüyor çünkü insan. Bu yüzden iyi geliyor o karanlikta oturmalar. Hiç kimse hiçbir eşya yok. Sadece ben varim. Işte öyle bir ortamda anliyor insan kendini özlediğini. Sadece kendini dinlemek istediğini.
Kisacasi kendimi böyle ifade ediyorum işte en net şekilde. Karanlikta kimseyle muhatap olmadan. Kimseye derdimi anlatmak zorunda kalmadan. Fikirlerimi ifade etmeye çalişmadan.
Işin kötü yaniysa hukuk okuyorum. Ve kendimi başkalarina ifade etmek sanirim mesleğim olacak bu durumda.
Neyse iyi olur inşallah pek de dert etmeye gerek yok.
