hayatımda ilk defa bayıldım.
ben bile şaştım. zira şu zamana kadar başıma türlü kötü olaylar geldi ama ben hep soğukkanlıydım. nasıl oldu anlamadım bi anda kendimi kaybettim. hem de alışkın olduğum bir şeye karşı direnç gösteremeyerek.. biraz derin bi şekilde büyük bıçakla parmağımı tepeden yardım. tırnağım da açıldı. anında oluk oluk kan akmaya başladı. mutfaktan banyoya koşana kadar elimin içi kan doldu. bi baktım parmağım ayrılıyor! tutup musluğun altına koydum. lavabodan su değil kan akıyor sanki, o kadar nasıl kan çıktı anlamadım. cidden akacak kan damarda durmazmış. durmazmış da bu kadar çok mu akacak kanım varmış anlamadım. midem bulanmaya başladı. bi an kaldım öyle. ne yapacağımı bilemedim. "kendine gel" dedim kendime ama içimdeki o ses çok derinlerden geliyordu artık. kulaklarım dolmuştu bir şey duymamaya başladım. ablam koştu geldi allah'tan yanıma. pamuğu bastı. sonra gazlı beze saralım dedi, pamuğu çıkar dedi. tuttum yavaştan çekiyorum ama zor duruyorum böyle parmağımın bir kısmı da pamukla geliyor. nasıl aldım onu ordan hatırlamıyorum. hatta ablamın parmağımı nasıl sardığını da pek hatırlamıyorum. en son "bana bir şey oluyor" dediğimi hatırlıyorum. sonra 2 80 yerdeyim, bizimkiler anında başıma toplanmış. kalk diyorlar. lan kendime kalkma komutu veremiyorum. başım felaket. her yer dönüyor. ellerim ayaklarım tutmuyor. tutup kaldırdılar beni, odaya kadar taşıdılar. yattım öylece gözümü açmadan. bu arada iftar masasına yeni oturmuştuk. ablam komposto istemişti. ben de kavanozu açayım deyu bıçağı kapağa dayamıştım bi kuvvetle, bıçak kayınca olan oldu caartt diye. atıp bıçağı koşmuştum. bizimkiler de "ne olduu, bi yerini mi kestin ne olduuğğ!" diye oturdukları yerden bağırıyorlardı. "yok bir şey parmağımı kestim" dedim. öyle diyordum ama kıvranıyordum. iyi ki de ablam geldi yani. neyse işte taşıdıkları yerde yatarken, "gidin yemeğinizi yeyin" diyebildim sessizce, boğuk böyle. o an annemin cevabı güldürdü herkesi. sağır duymaz uydurur'un dik alası yani. ben "gidin yemeğinizi yeyin" diyorum. kadın "ne? değirmen mi?" diyor. ablamlar kahkahayı basıyor tabi " ne değirmeni anne yaaaa" diye. neyse işte biraz daha yattıktan sonra kendime geldim. yine bir şey yiyemedim tabi. masaya gittim. annem "çay koy" diyor. aldım demliği koydum. biraz zaman geçti. bu sefer diyor ki "çocuğum kendine yeni gelmiş bir de servis yaptırıyorsunuz". "hıı?" der gibi baktım şöyle. lan sen kendin istedin, ne çabuk unuttun kadın. ben bunu içimden derken ablam cevap verdi ona, "bilerek yaptırıyoruz, bakalım bilinci açık mı diye kontrol ediyoruz" dedi. sonra üzerimden yapılan espriler uzadı gitti. biraz zaman sonra zil çaldı. sonra babamın sesi duyuldu "seni çağrıyolaaar". baktım bizimkiler gelmiş. arkadaşlarım. parmak marmak demedim, hazırlanıp çıktım. bi güzel de yürüdükten sonra, bi de üzerine çay bahçesinde okey attık. durdum duramadım, hernekadar kendime yakıştıramasam da arkadaşlara itiraf ettim. "lan ben bugün bayıldım biliyonuz mu" diye.. "anaa nasıl oldu lan" diye şaşırdılar. parmağımı ilk görmelerinde sormuşlardı zaten "ne oldu?" diye. anlatmıştım ama kendime yedirememiştim bayılmayı. o yüzden o kısmı anlatmamıştım. insansın sonuçta, neyin artisliğindesin sen töbe ya, di mi? senin de zayıf anların oluyor işte. acizsin izz kabul et bunu. kabul et.
