çocukluğuma dair hatırladığım tek şarkı. ilk çıktığında klibini izlemiştim, çok garip gelmişti. siyahlar içinde bir kadın, elde bir sopa, tabaklar, bardaklar falan kırılıyor. "on kere yüz kere bin kere" kısmını on kere yüz kere bin kere söyleyen, ancak sesi güzel olmadığı için içinden söyleyen küçük bir kız çocuğu, bu sefer içinden söylemek zorunda değil. ama şimdi de o söylemek istemiyor, malum seden gürel in sesinin yanında kötü olacağının farkında.
