sadece bu filmini izlememe rağmen , yönetmen giuseppe tornatore'ye altın ayı , öküz vb. tüm büyükbaşları verdim gitti. nitekim kendisine en iyi yabancı film dalında altın küre de verilmiş zaten.
insanı o kadar derinden etkileyen bir senaryosu var ki izlerken başlarda güldüğünüz yerlerde sonlara doğru hıçkırıklara boğulabilirsiniz. filmde dikkatimi şu çekti ; böyle tarihi yapımlarda o zamanın olayları adeta gözümüze sokularak gösterilir. ama cinema paradiso'da böyle bir kaygı güdülmemiş , roller o kadar doğal , içten ki ; kendiliğinden anlıyorsunuz.
sağlam bi spoiler iyi giderdi ama büyüsünü bozmayayım. alfredo ve toto hep içimde yaşasın.
