16 yaşında olmalıyım. dershane çıkışı arkadaşlarının elinden zor alıp bişey konuşabilirmiyiz diye kenara çektim. Sonra 2 gece boyunca planladığım bütün cümlelerin paramparça olduğunu anlayarak aklımda kalanları sıralı bi şekilde kıza söylemekteyim. let the conversation begin;
-hani bana hep sorardınya bütün konuları biliyosun ama her gün dershaneye geliosun bari dinlesen içim yanmıcak diye. ha işte sana bunun cevabını vermek için 3 aydır düşünüyorum.(Allhınızı severseniz söyleyin etkileyici değilmi ya ben kız olsam kesin veririrdim abi.)
+Eee peki neymiş cevap(hafif bir utanma var kızın yüzünde ama etrafın kalabalık olduğundandır diye düşünüyorum)
-Senin için. sırf senin gözlerine bakınca bile mutlu oluyorken neden daha fazlası olmasın. Neden birlikte olmayalım.
ve işte o malum cevap "Biraz düşünmeliyim."Şimdi sorarım size ey yazarlar bu bana reva mıdır. Bendeki bu spontane romantikliğe yapılmış hakareti hala daha atlatabilmiş değilim kaç yaşına geldim * hala daha cesaret edip yeni bir teklifte bulunamadım başkasına. ha o kızda mükemmel bi bahaneyle bu işin olamayacağını çünkü izmir'e gitmesi gerektiğini söyledi. Acılar içinde yanıyorum sözlük.
