Doyuma uğradım galiba. Bir şey yapmak gelmiyor içimden (ah şu iç'im ), bir şey hissetmiyorum. Ya da bi şekilde umutsuzlugun dışa vurumunu yansıtıyorumdur. Ne umutsuzluğu onu da bilmiyorum.. Olanı istemiyorum- küçümseme veya memnuniyetsizlik değil bu- , olandan fazlasını da. Mutsuz olmadığımin farkındayım.. Ne bu, neden böyle oldu kafa yormaya başlayacakken sanki bir güç tarafından geri itiliyor gibi.. acidan mı,öfkeden mı neyden bilmem ama duygusuz,işlevsiz bir varlığa dönüştüm sanki ki ki..
gerçekleri söylemeye çalıştım, bayat cümlelerimle.
ev terligimin çıkardığı o şıkır şıkır sese odaklanmışım. Düşüncelerime bile baskın gelmiş,bağı koparmış. Sahi ne diyordum ben?
