sokaklarda top oynamaktan heba olduğumuz, gol atınca haciii haciiii haciiii diye bağırarak koştuğumuz yıllar..
en teknolojik aletimiz tetris veya sanal bebekti ama biz farkında değildik. o futbol topuyla çok mutluyduk çünkü. maçtan sonra kaldırımlara sıra sıra dizilmiş onlarca çocuktuk, maçı kazanan takıma, kaybeden takımın aldığı kolayı, fantayı, meybuzu, cinoyu yer içerdik hep birlikte.
kalabalıktık fazlasıyla, mahalle arasında o kadar çocugun aynı anda oynamasına imkan yoktu. o zaman ya 2 adım öteye bir futbol sahası daha yaratırdık ya da didişirdik sen çık da ben oynayayım diye.
bazen mahallenin abileri top oynardı, nasıl sevinirdik kaleci olarak da olsa onların maçında oynayacağız diye, sanki her biri bizi izleyen teknik direktördü. öyle şartlanmıştık çünkü ben iyi top oynuyorum bak demeye.
topun sahibi çocuk olurdu, hiç de bilmezdi top oynamayı allahsız. mecburen oynatmak zorunda kalırdık.
okul önlerinden kartları alınırdı "3 er son" oynardık. birbirimizi "üterdik"
beslenme çantamız bile vardı. yemeğin yanına konulan elmayı armutu yemezdik eve dönerken yiyelim diye.
kirlenmemiş insanlarla geçirdiğimiz güzel yıllardı.
