izin verseydin ben hep sevecektim,
vermedin ama ben sevdim...
gözlerim yaşlıydı belki arkadandan bakarken, gitme bile diyemedim. ha gittinde ne oldu? ne değişti yani? eksildi mi sevgim? yoksa vaz mı geçtim? bilmiyorum ama acı çekiyorum. kurtulamıyorum bu esir ruhumdan. korkuyorum. hep yanımdaydın. hissederdim ensemde nefesini. ağladığım gecelerde teselli ederdin de. sana söylenecek o kadar söz vardı ki hiçbir lisan yetmezdi. kimisi güzel laf derken ben hala eksikliğini hissedecektim. yok seni tamamıyla kapsayan bir sıfat. yok senden güzel bir söz. sana hiç iltifat etmedim. hep sendeydim. seninleydim sen istemesende.
izin verseydin ben hep sevecektim,
vermedin ama ben sevdim...
bazen umutları katardım rakı bardağıma bazense senle yaşayamadığımız anıları. her türlü acıtırdı aşk beni senin elin olması yeterdi. vazgeçmek en kolayıydı hayattan. ben savaşmayı seçtim. biliyorum daha ileri gidemezdim, sevilmezdim ama ben bunu seçtim. şiirlerim hep boynu bükük kaldı yırtılan sayfalarda. paçavra gibi buruşturup attığım onlarca şiir öksüz kaldı. onları sahibi ben değilim. bir de düşünüyorumda kaç yüz yıldır anlatmaya çalışmışlar seni anlatamamaışlar gülüyorum alayla. ben yaşıyorum ya farketmez artık ilerisi ve gerisi.
