franz schubert'in eşsiz eseri. bazen onu dinlerken gerçekten bir sevgilim, bana tutkun biri varmış da benim için bestelemiş gibi seviniyorum, huzur doluyorum. beğenilme hissinin dayanılmaz hafifliği diyorum ben buna. beğenilmek bambaşka bi mevzuu her neyse. bazı kısımları var ki bu eserin-bi dk açıp tekrar dinleyeyim- evet. 13.saniyesinde içinizi bi hüzün kaplıyor. bilmiyorum ama benim gözlerim doluyor 51.saniyesinde içim titriyor. 1:26'da roberto ile maria'nın tutkulu sevişmesi düşüyor aklıma. 2.dakikada bembeyaz karlar altında , upuzuun bir sokakta tek başıma yürüyormuş hissine kapılıyorum.
