bir süredir kendi kendime çok fazla vakit geçirdiğim için, düşünecek çok şey buluyorum ve çıkardığım sonuçlardan hiç memnun değilim.
öncelikle beni ben yaptığını düşündüğüm birkaç yanım aslında ben değil sanırım. örneğin kıskançlık. sevgili konusunda, arkadaş konusunda, kıskançlıktan hoşlanmıyorum. çok incesi olabilir tabii, ama gerçekten çok incesi. kısıtlanmayı sevmiyorum, o yüzden kısıtlamıyorum. ''oraya gitmeni istemiyorum'', ''o kız sana karşı bir şeyler hissediyor'' bunlar çok uzak laflar. eski sevgilimin etrafında olmasından hoşlanmadığım kızlar oluyordu, ama mümkün değil bir şey demedim. çünkü bunu güven duygusuyla bağdaştırıyorum. güven de değil aslında, kıskansak ne olacak oluşacak herhangi bir gönül kayması durumunu engelleyebilecek miyiz? hayır. zira çok kıskanç çok yakın arkadaşımın eski sevgilisinin yediği bokları biliyoruz. benimki de yedi aynısından, o ayrı.
şimdi mesele benim kendimi fazlaca kontrol ediyor olmam. o an ne hissedersem söylemeli miyim? sinirliysem illa ki bağırmalı mıyım? şarkıları, mekanları bile kıskanırken arkadaşımı, sevgilimi kıskanmam ben diye ortalıkta gezmem doğru mudur? ben olmadığım biriymişim gibi mi davranmaya çalışıyorum, yoksa zaten olduğum kişi benim tercihlerim midir?
benim 22 yaşına gelmiş, olgun olduğunu iddia eden biri olarak bunları irdelemem normal midir? nedir?
not: kimine göre bu bir itirafa benzemeyebilir, ancak benim en büyük itiraftır. etrafımdaki kimseye bunlardan hayatımın herhangi bir bölümünde bahsedeceğimi sanmıyorum.
