tarif edemediğim, adını koyamadığım ancak varlığını hissettiğim bir boşluğu doldurması.
ne yazık ki -bunun bahanesi olduğunu düşünmüyorum- 5 vakit kılmıyorum. allah'ın merhametine güvenip savsaklamak mı denir yoksa tembellik mi bilemiyorum.
lâkin kıldığım zaman kendisinden bir iş yapılması istenmiş ve bu işi yaptığında takdir edilmiş bir çocuğun yaşadığı duyguları yaşıyorum.
yalnız olmadığımı hissediyorum.
görme yetimi, yürüme yetimi, duyma yetimi, maddî imkânlarımı ve manevi huzurumu bahşeden yaratıcıya minnetimi sunup mutlu oluyorum.
