ben çin de yaşasam anasını satiim ben de kendimi jimnastiğe eskrime neyin veririm. başka türlü olamaz.
adamlarda heyecan yok. kavga desen yok. aşk desen yok. sohbet muhabbet sınırlı. belli bir vaden var doldurman gereken. senin muadilin milyonlarca insanla beraber oluşturduğun çarkın minik bir dişlisisin.
ben bu durumda kendime tek bir heyecan kaynağı yaratabilirdim: olimpiyatlar. yarışlar. adrenalin. lan gümüştü bronzdu aman altın geliyo diye diye ancak yaşadığımı algılarım. damarlarımda kanın dolanıp tur attığını anlarım.
yüzyılın başarısızlığına imza atacak olsam bile, dediğim gibi, ben çinli olsam... atarım kendimi spora. öyle.
olimpiyatlarda elde ettikleri başarının nüfus fazlalığından çok bu tarz bir güdülenmeye bağlı olduğunu düşünüyorum.
