yataktaydım. evimiz küçük olduğu için kız kardeşim abim ve ben aynı odada her zamanki gibi mışıl mışıl uyuyorduk.
büyük bir gürültüyle uyandık. kimse buna anlam verememişti. abim erken fark etti durumu ve bizi uyandırmaya geldi.
ben uyandım ve yatakta bağdaş kurmuş şekilde olanları izlemeye başladım. olanlar şuydu: abim odanın içinde ne yapacağını
bilemez bir şekilde ağlayan kardeşimi susturmaya çalışıyordu ve üzerine bir şey düşmesin diye başını eliyle koruyordu.
bir yandan da bana sesleniyordu kendime gelebilmem için ama ben hiç bir şey duymuyordum. olayın şiddetinden ötürü şok
geçiriyordum. odanın kapısının yanında yüksek bir dolap vardı, bu dolabın üzerinde bir kaç tane halı kışın kullanılmak
için sarılmış bir şekilde dolabın üzerine kaldırılmıştı. sarsıntıdan ötürü bu halılar kapının önüne yığıldılar.
annem ve babamın bizim odaya ulaşamamalarının sebebi bu halılardı. bana öyle geliyor ki saatler sürdü o kapıdan içeri
girip bizi dışarı çıkarmaları ama sonra gerçeği öğrendim ki her şey bir kaç dakika içinde olup bitmiş.
deprem deyince aklıma hep anneme sorduğum bir soru gelir:"anne biz yarın da hayatta olacak mıyız?"
