gözünde büyütemediğin, küçükken rujlarını kırıp, incili kolyeni koparan, topuklu terliklerini giyerken bileğini burkup haftalarca yürümeye nazlanan kızın olarak huzurundayım yine. telefonda bile kahkahalarına heyecanlı nidalarla karşılık verdiğin küçük kızın. öpmeye, koklamaya kıyamadığın, işe gönderirken ben gözden kayboluncaya kadar ardından baktığın kızın...
çok hatırlamıyorum belki, eskisi çok puslu ama bildiğim bir şey var ki ben hep sana benzemek istedim. babamın hayranlıkla baktığı, bir gülümseyişiyle tüm kilitleri açan canım anneme...
çok yorucu, karanlık günler atlattık. dayanağımız, güvencemiz oldun. pes etmedin hastalığında. dedem bile ben artık annenden umudumu kestim dese de bizleri sensiz koymamak adına nasıl da baş ettin hastalıklarla?
büyük bir sabırla büyüttüğün 3 çocuğun adına:
annecim seni çok seviyoruz, iyi ki varsın...
bizi bağlayan bu kan değil yalnız
annem biz birbirimize kalanız...
her yeni güne sevgiyle başlarsın
annem sen benim yanıma kalansın...
