Akşamın bir vakti,
Belki beklendik bir telefon...
Titreyen eller uzanmış telefona.
Yine titreyen bir ses arkada;
"Merhaba...
Rahatsız etmedim ya?"
Bu ses tanıdık.
Bu bizim deli.
Yoktu bayağıdır,
Kim bilir nerden esti.
Belki de vardı hep;
Ama çıkmazdı sesi.
Diyecekleri var belli.
Belli de dönmez ki dili.
Gerçi hangi birini desin...
Altı yıl sonra bizim deli yine kem küm...
Cümleler giyinmiş, kuşanmış, hizalanmış,
Gelmiş boğazına dizilmiş bizim delinin.
Bir kaçı aradan çıkıvermiş ama nafile.
Dolmuş, dolmuş, dolmuş, yine kendi içine taşmış garibim.
"Açsam şu gönlümü de kendi konuşsa!
Ezilmese bu dil arada,
Bu gözler dolmasa..."
Dile gelmemiş o gönül,
Yarım kalmış bu sevda,
Geçmiş üç beş dakika...
Altı yılın ardından,
Altı uzun dakika!
Sen sığdır ey akıllı,
Deli ne yapsın...
