ben şu ana kadar mutlu bir dehaya hiç rastlamadım, niçe '' mutlu insan birşey üretemez'', can yücel '' rahat olan, yalnız ve ümitsiz olmayan şiir yazamaz'' demiş. yüzlerce yüzünden sertlik, kibir, hüzün, öfke, mutsuzluk, acı, melankoli akan deha vardır, ben gülenine rastlamadım. ( einstein'inki sayılmaz güldüğü belli değil) isimleri yazılıp resimleri aranırsa ortaya çıkacaktır, aslında doğru mutlu insan bulunduğu durumdan memnun ve doygun olduğu için daha fazlası uğruna çaba göstermez dolayısıyla insanı ileriye götürecek başta enkaz halindeki düşüncelerin temeline kendini koymaz.dehaların yazılarını okuduğumuzdada hepsinde mutsuzluk, öfke, kibir, hoşnutsuzluk, acı, ızdırap , keder, şikayet, anlayışsızlıktan yakınma görürüz. çoğu 19. yy da olmak üzere onlarca deha intihar etmiştir.aristo'nun ve spinoza'nın değeri 200 yıl,epikuros'unki 100 yıl, niçe ve bodler'inki 50 yıl, ve hemen hepsininki öldükten sonra anlaşıldı. evet hepsi münzevi, yapayalnız, süründükleri birer hayat yaşadılar. ortaya koydukları yapıtların özüde sürünürken yerde bıraktıkları kan izleriydi.
